Διαβάσαμε το σίκουελ της Λάμψης για να μη χρειαστεί να το κάνεις εσύ

Στο Dr. Sleep ο Stephen King ασχολείται, 36 χρόνια μετά, και πάλι με την οικογένεια Torrance. Συγκεκριμένα τον μικρό Danny που μεγάλωσε αλλά προκοπή δεν είδε.

Πάνος Κοκκίνης 

0

0

Χρειάζεται μεγάλα κότσια για να κάτσεις να γράψεις το σίκουελ του πιο επιτυχημένου σου βιβλίου. Εκείνου που έχει ‘σταμπάρει’ τόσο ανεξίτηλα ο Stanley Kubrick σε σημείο που έχει κυκλοφορήσει μέχρι και ταινία σχετικά με τις θεωρίες συνομωσίες γύρω από αυτό. Μόνο που, μερικές φορές, τα ‘ιερά τοτέμ’ είναι καλό να τα αφήνεις στην ησυχία τους.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το Dr. Sleep είναι το σίκουελ του μυθιστορήματος (που έχουν διαβάσει πολλοί) και όχι της ταινίας (την οποία έχουν δει όλοι). Κάτι που εξηγεί και τη σημαντικότερη διαφορά, ότι δηλαδή το Overlook hotel βρίσκεται ακόμη όρθιο και σατανικό και όχι αποκαΐδια εξαιτίας της πυρκαγιάς, όπως προτίμησε να τελειώσει την ταινία ο Kubrick.
Κάτι εξαιρετικά χρήσιμο για τα υπερφυσικά -Και υπεραιωνόβια, σχεδόν αθάνατα- ‘καλόπαιδα’ της φυλής True Knot, που κυκλοφορούν στους Αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους με τροχόσπιτα προσποιούμενοι ότι είναι γραφικοί χαμογελαστοί τουρίστες και βασανίζοντας όποιον έχει ψυχικά χαρίσματα προκειμένου να πιουν την ‘αύρα’ του (γιατί αλλιώς μετατρέπονται οι ίδιοι σε καπνό, αφήνοντας πίσω μόνο τα ρούχα τους). Αυτοί που έχουν επιλέξει το Overlook hotel ως κύρια βάση των επιχειρήσεων τους.
Επίσης, όπως δήλωσε και ο ίδιος o King στο Entertainment Weekly, δεν αποφάσισε να το γράψει τώρα επειδή στέρεψε από ιδέες ή επιθυμεί να βγάλει μερικά φράγκα παραπάνω (και να κάνει ξανά επίκαιρη τη Λάμψη ώστε να προχωρήσει το κινηματογραφικό prequel που είναι στα σκαριά).

Στόχος του ήταν να γράψει κάτι που θα ‘τρομάξει μέχρι καρδιακής προσβολής τον κόσμο. Όπως συνέβη με το ορίτζιναλ’.
Δεν έχουμε κανένα λόγο να τον αμφισβητήσουμε. Οπότε ας εξετάσουμε απλά αν τα κατάφερε.

‘Το ξέρω ότι, με την εξαίρεση του Huckleberry Finn και του Godfather II , τα περισσότερα σίκουελ στη λογοτεχνία και το σινεμά είναι άθλια. Και αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου. Οπότε ξεκινώντας να γράφω αισθανόμουν λίγο σαν τον Rocky στην αναμέτρηση με τον Apollo Creed’

  Η αλήθεια είναι ότι για να απολαύσεις τη ιστορία του μικρού Danny Torrance, που πλέον είναι μεσήλικας, αλκοολικός όπως ο πατέρας του (με την διαφορά ότι εκείνος πηγαίνει στους Ανώνυμους Αλκοολικούς και δεν κουβαλά τσεκούρι) και εργάζεται σε μια κλινική όπου χρησιμοποιεί το χάρισμα του για να ανακουφίσει τους ετοιμοθάνατους ασθενείς (εξού και ο τίτλος), πρέπει πρώτα από όλα να διαγράψεις από το υποσυνείδητο σου το σατανικό χαμόγελο του Jack Nicholson.

Γιατί όσο και να θέλει ο Stephen να μας ‘πουλήσει’ το Dr. Sleep ως συνέχεια του σίκουελ, η αλήθεια είναι ότι ο Danny θα μπορούσε να είναι ένας εντελώς καινούργιος πρωταγωνιστής, που απλά τυχαίνει να έχει αλκοολικό πατέρα και πασχίζει να μην ακολουθήσει τα βήματα του.
Άλλωστε ο πραγματικός τρόμος εδώ προκύπτει από την έτερη πρωταγωνίστρια, την μικρή Abra, επίσης προικισμένη ψυχικά (σ.σ. προέβλεψε την 11η Σεπτεμβρίου ενώ ήταν ακόμη στην κούνια της), που κυνηγά η αίρεση να σκοτώσει και εκείνος καλείται να προστατεύσει.
Ναι, ο King δεν έχει ξεχάσει πώς να γράφει ρεαλιστικούς παιδικούς χαρακτήρες (βλέπε It, Pet Cemetary). Ακόμη και αν δεν το κάνει συχνά τελευταία επειδή τα δικά του παιδιά έχουν μεγαλώσει οπότε δεν έχει την πολυτέλεια να τα παρατηρεί λες και είναι η δική του ‘προσωπική φάρμα μυρμηγκιών’.

Επίσης, όπως συμβαίνει συνήθως όταν έχει τα κέφια του (που εδώ τα έχει) τα δάχτυλα σου παίρνουν φωτιά από την ταχύτητα που γυρίζεις σελίδες για να δεις πόσο δυσοίωνα θα καταλήξει το όλο πράγμα.
Κρίμα μόνο που δεν ζούμε όλοι στην Αμερική οπότε να έχουμε ίδια εμπειρία –και όχι απλά από τις ταινίες- από το πόσο τρόμος μπορεί να κρύβεται πίσω από το φαινομενικά ειλικρινές χαμόγελο ενός καθωσπρέπει και ντυμένου με λουλουδάτο πουκάμισο και χακί σορτς οικογενειάρχη τουρίστα (που συχνά πυκνά πηγαίνει στο Grand Canyon ή επιστρέφει από αυτό).
Το μόνο ‘πρόβλημα’ είναι ότι πλέον δεν βρισκόμαστε στο 1977. Και μετά από τόσους Freddy Krueger, Jason Voorhees και Jigsaw που έχουμε φάει στη μάπα δεν τρομάζουμε το ίδιο εύκολα. ‘Η για την ακρίβεια τόσο έντονα ώστε να βλέπουμε εφιάλτες για πολλές μέρες αφού φτάσουμε στο (συναρπαστικό) τέλος.
Ίσως απλά να τρομάξουμε περισσότερο όταν δούμε το Dr. Sleep με το καλό να γίνεται ταινία. Κάτι που θεωρώ δεδομένο ότι θα συμβεί.

Για το τέλος αφήνω την περιγραφή του King για την γάτα που είναι υπεύθυνη για όλα αυτά. Ναι, καλά άκουσες, μια γάτα.

‘Πριν από πέντε χρόνια είδα σε ένα πρωινάδικο ένα θέμα για μια γάτα σε μια κλινική όπου ήξερε πριν από κάθε άλλον ποιος είναι ο επόμενος που θα πεθάνει. Συγκεκριμένα η γάτα πήγαινε στο δωμάτιο του και χουζούρευε πάνω στο κρεβάτι του ετοιμοθάνατου. Και μετά αυτός πέθαινε. Οπότε σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία για αυτό. Στη συνέχεια άρχισα να σκέφτομαι τι θα συνέβαινε αν ο Danny Torrance δούλευε στην ίδια κλινική. Και αποφάσισα να βάλω μπρος το βιβλίο. Ας πούμε ότι η γάτα ήταν το κιβώτιο ταχυτήτων και ο Danny η μηχανή’

πηγη  http://www.oneman.gr